even een update

Zo even weer een update van het leven hier in Zuid-Afrika. Het is inmiddels alweer twee maanden geleden dat ik op het vliegveld stond om een jaar aan de andere kant van de wereld te wonen. Er is deze twee maanden al zo vreselijk veel gebeurt.. Ik heb geen idee waar ik moet beginnen omdat ik al zoveel nieuwe ervaringen heb meegemaakt! Ervaringen als skydiven, kajakken op zee, klimmen door de grotten en zelf paardrijden! Ik heb al veel mooie beesten gezien zoals walvissen die uit het water sprongen, zeehonden die vlakbij onze kajakken aan het spelen waren en aapjes die over de wegen rennen. Ik zal eerst over mijn stage vertellen, aangezien dat de reden voor mij was om naar Zuid-Afrika te trekken.
In het begin heb ik veel moeite gehad op stage. Ik merkte al snel dat er grote cultuurverschillen zijn en hierbij helpt de taalbarrière niet echt. Ik loop samen met Amre en Sybrecht stage binnen dezelfde instelling. De instelling waar wij stage lopen heet M.T.R Smit Children’s Haven. Het is een plek waar ongeveer 84 kinderen wonen. De kinderen komen terecht op de instelling omdat zij om bepaalde redenen niet meer thuis mogen of kunnen wonen. Een rechter heeft deze kinderen dan doorverwezen naar de instelling. Redenen dat de kinderen niet meer thuis mogen wonen kunnen zijn: verwaarlozing, mishandeling, seksueel misbruik, gescheiden ouders, overleden ouders etc. Binnen de instelling staan 6 verschillende huizen. Deze huizen hebben de nummers 4 tot en met 9. Elk huis is ingedeeld op geslacht, leeftijd en ontwikkelingsniveau.
Zoals ik al noemde had ik in het begin erg veel moeite met mijn stage. Het bleek dat de huismoeders bevooroordeeld waren op ons door eerdere ervaringen met andere studenten. Dit gaf mij het gevoel dat ik niet welkom was. Hiernaast moest ik zelf veel initiatief nemen, anders gebeurde er helemaal niks. Dit is hier normaal. Het maakt ze niet uit of ik de hele dag op kantoor blijf zitten of dat ik dingen ga ondernemen. Dit is allemaal mijn eigen verantwoordelijkheid. Zoals jullie misschien wel begrijpen was dit erg lastig. In Nederland werkt dit helemaal niet zo. In Nederland krijg je taken toe verwezen die je uit moet voeren. Vooral in het begin krijg je taken, zodat je mee kan draaien binnen de instelling. Hier moet je dit zelf onderzoeken. Zo langzamerhand kan ik steeds beter omgaan met de cultuurverschillen. Ik probeer te accepteren dat het hier anders werkt. Ik zal mijzelf moeten aanpassen, want de mensen hier gaan niet veranderen voor mij. Ik en Amre zijn nu bezig om activiteiten en een project op te zetten om onszelf bezig te houden. Wij willen graag meer uitdaging en deze vinden wij alleen door zelf dingen te ondernemen. Anders houden wij het hier niet nog 8 maanden vol… Een aantal ideeën van ons zijn goedgekeurd en deze mogen wij uitvoeren in het nieuwe schooljaar: januari. Jaja, hier begint in januari het nieuwe schooljaar. Tijdens kerst hebben de kinderen de grote schoolvakanties, aangezien het hier dan zomer is. Voor in de grote vakantie hebben wij nog een aantal taken gekregen zoals: de studentrenruimte opknappen en het vakantieprogramma bedenken en helpen uitvoeren.
Afgezien van het feit dat er cultuurverschillen zijn en ik hier moeite mee heb, wil ik nog lang niet naar huis! Ik heb het hier vreselijk naar mijn zin. Ik heb vijf huisgenoten waar ik vreselijk blij mee ben. Na deze twee maanden hebben wij het al voor elkaar gekregen om een hechte groep met elkaar te vormen. Als ik thuis ben kan ik gewoon mijzelf zijn. Toch knap dat dit na twee maanden al gelukt is! Met zijn alleen doen wij activiteiten en gaan wij weekendjes weg. Gelukkig zijn wij allemaal wel een beetje avonturistisch ingesteld, dus zulke activiteiten voeren wij ook uit. Ik ben wezen surfen, waarbij ik heerlijk zout gehapt heb! Dat was zeker genieten, al dat zout in mijn mond, neus en ogen! Jammie! Ik ben er wel even achter gekomen dat surfen makkelijker lijkt dan het is. Wat is dat zwaar zeg. Naast het surfen heb ik onze schoonmaker bezocht in de townships. Zij woont in een huis, dat voor ons vergelijkbaar is met een schuur. Het is vreselijk om te zien hoe arm de mensen hier zijn. Haar huis was niet eens waterdicht. Wanner het regent moeten zij alle meubels verplaatsen zodat deze niet nat worden. Erg handig met het apparatuur dat binnen staat.. Het is dan zo mooi om te zien hoe lief en vriendelijk deze mensen zijn. Zij en haar broers waren ons zo dankbaar dat wij langsgekomen waren. Dit was een hele nieuwe ervaring voor hen. Blanke mensen die bij hun op bezoeken kwamen in de townships. En nog wel de eerste blanke mensen! Het is bijzonder om te zien dat het voor hun zoveel betekent, terwijl het voor ons heel normaal is.

Wij zijn met de groep samen een weekendje weggeweest naar het plaatsje Plettenburgbay. In dit plaatse hebben wij overnacht in een luxe hostel, waar de matrassen 10000 keer beter waren dan ons eigen bed(!!). In dit plaatsje heb ik de sprong van mijn leven gemaakt. Ik ben uit een vliegtuig gesprongen… een vrije val van 34 seconden gemaakt.. Wat was dat eng, maar geweldig om te doen. Het is zo geweldig omdat je op dat moment gewoon vliegt! Het voelt alsof je een vogel bent. De wind die keihard door je haren gaat en je wangen lekker laat flubberen (haha). Ik heb na deze sprong nog wel 10 keer gedroomd over mijn val. Het was super!
De volgende dag hebben wij een africanyoning gedaan. Hierbij moesten wij abseilen, klimmen, zwemmen en springen. Dit was ook vreselijk eng, maar super leuk. Vooral bij het abseilen. Je ziet niet waar je uiteindelijk terecht komt, maar je moet het wel allemaal zelf doen. Hiernaast was het water vreselijk koud. Lekker klappertandend en rillend door het water zwemmen.

Als laatst zijn wij nog wezen kajakken, quad rijden en paardrijden. Allemaal sportieve dingen! Het kajakken heb ik samen met Sybrecht gedaan. Na 5 minuten waren wij al helemaal kapot!! Wij met ons lichaampjes van 1,60 en onze korte armpjes kwamen amper vooruit door de hoge golven van de zee. Gelukkig konden we er achteraf wel om lachen, maar op het moment zelf lagen wij wel erg achter op de rest van de groep.
Het quad rijden is mij ook erg goed afgegaan. Ahummm… Op het moment dat ik ging rijden, ben ik na ongeveer 3 minuten vol de bosjes op een helling ingereden. Ik heb het wel weer bewezen hoor. Vrouwen achter het stuur.. jep.. bloed aan de muur (haha). Gelukkig is het wel goed gekomen en heeft de gids ons uit de bosjes getrokken.
Als laatste zijn wij wezen paardrijden. Misschien was dit nog het aller engste wat ik heb gedaan hier in Zuid-Afrika. Wij waren met een groep van 16 mensen met maar één gids. Erg onverantwoordelijk als je het mij verteld. Er waren maar drie mensen die niet konden paardrijden, waar ik één van was. Helaas was er één iemand die wel heel goed kond paardrijden en vergat om rekening te houden met de rest van de groep. Hij vond het leuk om in rengalop te gaan, maar dacht er niet over na dat alle paarden elkaar volgen. Alle paarden renden daar natuurlijk achteraan, waardoor drie mensen van hun paard afgevallen zijn. Had ik even mazzel met mijn paardje die zo lui was dat hij amper in draf wilde. Ik hobbelde eventjes een paard kilometer achter iedereen aan die ondertussen van het paard afvielen! Mij is niks overkomen en ik heb ondanks de ongelukken een leuke dag gehad!

Zo dat was mijn verhaal over de afgelopen twee maanden in het kort. Er is zoveel meer dat ik nog kan vertellen, maar dan ben ik volgende week nog bezig! Het is ook al duidelijk wie mij hier als eerste op komt zoeken. Mijn lieve mama komt mij op 30 januari opzoeken. Wij vliegen dan allebei naar Kaapstad en reizen dan samen naar Port Elisabeth. Ik kan niet wachten mamsie!!

Doei iedereen!
Liefs, pepientje